Telefonisch met Fred de afspraak bevestigd: om 15.00 uur begint de zaaduitdeling, het is handig als ik er ongeveer om 14.00 uur ben. Ik vertrek even vóór een uur uit Nkokonjeru maar herken een afslag naar rechts niet zodat ik verkeerd loop.

Weer terug, de weg gevraagd en verder gaat het goed, ik ben om 14.15 bij Fred. Samen verdelen we de zaden in 16 porties voor elk soort zaaigoed. Het gaat om mais, bonen, wortelen, uien, bittere tomaat, aubergine, en een bladgroente. Vanaf 15.00 uur ontstaat er geroezemoes voor het huis, maar het zaad is nog lang niet verdeeld. Fred gaat zelfs nog naar buiten om dodozaad uit eigen tuin te oogsten om ook nog te verdelen. Uiteindelijk om kwart voor vijf zijn we zover.

De zaden zijn voor Hiv geinfecteerde vrouwen uit onvolledige gezinnen. De realiteit wordt tegenwoordig erkend en deze vrouwen vallen hier niet meer buiten de maatschappij maar hebben nog wel een inhaalslag te maken. De zaden worden uitgedeeld om ze te stimuleren om hun eigen eten te verbouwen en ook om ze kennis te laten maken met nieuwe gewassen.

Vooraf is er een toespraak van Fred. Onder andere om de sponsor te bedanken, dat ze de zaden niet moeten gebruiken om op te eten, dat het is om het gezin te helpen, dus de opbrengst hiervan is niet alleen voor de seropositieven in het gezin. Dan worden de zaden uitgegeven.

Als iedereen voorzien is gaan we nog naar de moestuin van Fred waar uitgelegd wordt hoe de onbekende gewassen verbouwd moeten worden. Dan gaat iedereen weer naar huis.

Fred biedt me nog eten aan en daarna ga ik bijtijds naar huis, 18.30 uur, want vanaf 19.00 uur begint het donker te worden. De zon schijnt nog als ik vertrek. Waar ik het stroompje over moet steken begint het al flink te schemeren, de kikkers (of padden) laten hun fluitjes horen want deze soort kwaakt niet. Hier loop ik in op een stel met fiets met 3 zakken houtskool erop. Weer naar boven het dal uit valt dat niet mee dus ik help een handje, wat gewaardeerd wordt. Onderweg gaat er ook nog een zak open waardoor die weer opnieuw gevuld en de fiets opnieuw gepakt moet worden. Alles bij elkaar kost het me extra tijd maar ik had het toch niet voor het donker gehaald en het is ook wel prettig om hier in het donker samen te lopen. Het laatste stukje in Nkokonjeru ga ik de andere kant op.