Ik heb een ochtend bij Nuulu in de klas gezeten. Overigens viel het eerste uur uit, zodat de onrust die mijn aanwezigheid bracht even uit kon razen.

Een openbaring! 62 Leerlingen en geen schoolboeken. Een schoolboek is iets wat de leraar heeft en waaruit hij zijn les voorbereidt. En dan is het uitleggen, vooral veel dicteren, tekeningen op het bord.

En de schriften van de kinderen zien eruit als schoolboeken! Keurig dictaat en overgenomen tekeningen. Geen ruimte voor ervarend leren, geen ruimte voor creativiteit, geen ruimte om even aan te modderen of te verwerken, geen eigen initiatief en nauwelijks eigen verantwoordelijkheid. De methode wordt 3x uitgelegd en dan moet je het kunnen. Testje, beoordeling, klaar. Ik vraag me af of ze het de volgende keer kunnen toepassen. Nieuwe woorden worden aldus geïntroduceerd: “het kleine getalletje boven een grondgetal heet index. Een klein getalletje boven het grondgetal heet …?”En dan zegt de hele klas gedwee: “Index!”

CRE (Christian Religious Education): “So Gods love is...?” “Unconditional” (Onvoorwaardelijk? Ammehoela! Als je maar gedoopt bent heb ik twee zinnen eerder nog geleerd!).

Oegandesen hebben een probleem met de R en de L. Ze hebben een soort letter ertussen in, die klinkt als een L als je een R verwacht en omgekeerd. (Daardoor hebben we in Lake Mburo National Park ook erg veel brack and white zeblas) gezien. De juf Geography las erg veel voor -uit het boekje dat ze geraadpleegd had- over de geografische problemen van Zwitserland. Ik keek mee in het dictaat van de jongen die naast me zat. Zo leerde ik dat “Switzerland has many problems with the supply of law materials due to the congestion of the line liver.”