Gisteren trok ik me om 10 uur 's avonds terug en heb ik me op mijn kamer nog beziggehouden met mijn blog.

Om 11 uur ben ik gaan slapen. Dat viel nog even niet mee want de bar om de hoek maakte best veel herrie. 'Dat is niet altijd zo heftig' zegt Fred vandaag. Toen, om 1 uur, moesten de katten even vechten op het blikken dak. De rest van de nacht prima doorgeslapen en vanochtend wakker geworden met regen, maar die hield al gauw op.

06-10-2018

Ik besluit om vandaag naar Nuulu's huis te wandelen en dan naar de nonnen.

Onderweg kom ik langs de kerk die Fred bouwt en waar ik 5 jaar geleden nog aan gemetseld heb.

Nuulu's moeder is erg blij me te zien. We praten wat en ik trek verder met Nuulu op. De buurkindertjes bekijken, de tuin bekijken, de varkentjes bekijken. Nuulu vertelde me dat ze geen moslim meer is. Ze was moslim omdat haar vader moslim was maar niet praktiserend en nu is ze katholiek omdat haar moeder katholiek is. Dat is ook praktiser als je varkentjes wilt fokken. Eigenlijk wil ze naar de universiteit om rechten te studeren. Maar een stukje land hebben en zelfvoorzienend zijn is ook mooi en de financiële mogelijkheden zijn heel beperkt.

Hierna beltegoed gekocht en aansluitend de berg beklommen waar de boom staat waar de witte kip (nkoko njeru) in gezien is en die vereerd wordt door de animisten. Vijf jaar geleden raadde zij me nog af om daarnaar toe te gaan want die plek was niet pluis, waardoor het dit jaar juist een van mijn doelen was om daar nu toch eindelijk rond te neuzen.

Aan de voet van de boom liggen kalebassen en waterflessen. De waterflessen waren vast gewoon afval maar de kalebassen waren misschien wel ceremonieel. Een jochie gidst ons omhoog want er is niet een duidelijk pad alleen de koeienpaden. Niet vaak of druk bezocht, niet erg geheimzinnig.

Na deze wandeling moest ik toch echt even met Nuulu's mee naar haar achtertante en -oom, aardige mensen die het maatschappelijk goed gedaan hebben.

Hierna wilde ik door naar Nkokonjeru, maar moeder had net de lunch klaar en ik moest eerst blijven eten. Ik zit met Nuulu in de schaduw in de kalverstal, Nuulu's moeder en tante zitten aan de andere kant in de schaduw van het huis met de kleintjes waar ze op passen.

Nuulu wil me graag begeleiden naar Nkokonjeru, ze is prettig gezelschap. Onderweg kan ik mooi de impact van de nieuwe weg zien, vooral op een stukje waar ze nu nog aan het werken zijn. Fred vertelt me dat hier een koppige huisbezitter woonde die de onteigeningsprijs niet voldoende vond. Verbreed, geasfalteerd, minder bochtig, steile stukken afgevlakt....

Het vocational centre blijkt gesloten te zijn. Nu zit hier de nursery- and primairyschool. Het grote rietendak is weg, sister Rose is weg (naar Kampala overgeplaatst) en er is ook niemand anders. We vinden sister Harriet op het terrein van St Alphonsus demonstrational school, waar ze inmiddels principal teacher is. Ze heeft inmiddels haar Bachelor Pedogogiek gehaald. Ze is druk bezig met de aanleg van een muurtje met kranen met drinkwater op het schoolplein, zodat de kinderen onbeperkt veilig water kunnen drinken. En ze laat trots zien dat de schoolkeuken gemoderniseerd is. Er kan nu op hout en op houtskool gekookt worden! Sister Harriet is mijn lievelingsnon.

In Nkokonjeru is goed te zie welke impact de weg heeft op het dorpsaanzicht. (staat die vorige foto nog in mijn blog?) De rotonde heeft nu een stoeprandje en bestaat niet langer uit in een kring neergelegde stenen. En dus ook niets om wit te schilderen nu de koning komt. Er wordt wel voortdurend getrommeld in Nkokonjeru.

De dorpsstraat

De rotonde

Nuulu helpt me met het kopen van nog een handdoek en we nemen afscheid, zij loopt terug naar haar moeders huis, ik loop de weg die ik zo vaak gelopen heb van het klooster naar Fred. Een bewoner heeft een beeld in zijn tuin gezet.

Foto kunstroute

Ik maak onderweg een foto van een koffie struik. Je kan goed zien dat die zowel bloemen, groene bessen en zwarte bessen heeft. Vaak ook rode. Koffie heeft niet echt een oogstseizoen maar de oogst gaat het hele jaar door heeft Nuulu me geleerd.